මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි......

^මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි. පැහැයෙන් හැඩයෙන් වෙනස් බව නම් සැබෑයි. ඒත් නොකියාම බෑ. මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි.

^කාලයක් තිස්සෙම හිත යට ගුලිකරන් විඳින විඳවන සිතුවිලි ගොන්නක්ම බෝස් ගාල හිත පුරා පත්තු වෙනකොට ඇහැට ආවෙ සතුටු කඳුලක්ද නැත්තම් හැම ‍මොහොතකම හිත මත්තට වාන් දාන කඳුළු තරංගයක්ද කියලවත් ඇත්තමයි මට හිතාගන්න බැරි වුණා. හරියටම ඒ මොහොතෙම තමයි ඕන එකක් කියල  Thankyou කියන ගමන්ම මෝදුවෙන කඳුළක් අමාරුවෙන් මං හංග ගත්‍‍තෙ.  

^බොහොම කාලෙකට ඉස්සර මේ විදියටම ඔතල බොහොම අමාරැවෙන් පරිස්සම් කරගෙන ආව පුංචිම පුංචි දිග තෑග්ගක් ඔයා මං අතේ තිබ්බ මට හොඳට මතකයි. (ඒ විනාඩි දහයෙන් කොළඹට එන ඔයාගෙ ඔරලෝසුවේ පොඩි කට්ට රවුමක්ම කැරකෙනකන් බලන් ඉඳල මගෙ ඉවසීමේ රතු සීමාව පනින්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි දුවගෙන ආපු ඔයාගෙ ඇස් දෙක තාරුකා දෙකක් වගේ දිළිසි දිළිසි අදටත් පුරුද්දට වගේ හිස්ම හිස් මගෙ අත දිහා බලන ගමන්).එදත් අද වගේම හොඳට හයියෙන් හොලවල "මොකක්ද මේ?" කියල මං ඔයාගෙන් ඇහුව මට හොඳට මතකයි. කොහොමටවත් ඔයා ඉස්සරහ දිගහරින තෑගි මල්ල දිහා බලන්න අකමැති වුණ ඔයාගෙ තෑග්ග කෝච්චියට (මං පයින් යන වේගෙන් දුවන) නැග්ග ගමන් ලිහල බලපු මට වැටහුණු, ඔයා වචනෙකින්වත් නොකියපු දාහක් දේවල් ආයෙමත් මතක්වෙයි කියන බයටමයි ‍පෙරැත්ත කරද්දිත් ලිහල බලන්න කියපු මේ පුංචි තෑග්ග කොහොමටවත් සෙනග පිරුණු ඒ පැසේජයේ දිග නාරින්න මං පරිස්සම් වුණේ.

^ඒත් අන්තිමට මට මේ තෑග්ග දිග අරින්නම වුණා. ඔයා වගේම කාගයක් මං ළඟින් හිටපු , මට ආදරේ කරපු ලොකුම ලොකු හිත් දෙකක අයිතිකාරියො දෙන්නෙක්ම මට සතුටු කරන්න වුණ නිසා (ඇත්තටම ඒ තමයි මට කරන්න ඉතිරිවෙලා තිබුණු එකම දේ). පුංචිම පුංචි හුරුබුහුටි ඔරලෝසුවක්....( හරියටම ඔයා හිතුව වගේම පුරුද්දට වගේ හැමදාම හිස් මගෙ අතට වැඩියෙන්ම වටින දේ).

^ඇස්වලට නැගුණු කඳුළු බිංදු දෙක බොරු හිනාවක අමාරුවෙන් දියකරල ඇත්තමයි මං ඒගොල්ලන්වත් රැවැට්ටුවා. ඒ තෑග්ගට මං ඕනවටත් වැඩියෙන් කැමති වුණ නිසා. හරියටම කිව්වොතින් මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේම නිසා. පාටයි හැඩයයි විතරමයි වෙනස්.....(ආහ්... තව පොඩ්ඩෙන් කියන්න අමතක වෙනවා (ඇත්තටම මං ඒක අමතක කළා) ඔයාගෙ කතාකරන ඇස් දෙක විතරමයි එතන අඩුවකට තිබුණෙ)

^ඔයා යන්න එපා අයියො.... මං ඔයාට අන්තිමට කියපු වචන ටික (හරියටම මේ වගේ ඇහුණෙ නැති වුණත් මට ඇත්තටම කියාගන්න ඕන වුණ දේ), මට ඇහෙද්දිමයි එදා ඔයා වගේම හිත ගලක් කරගෙන මං එතනින් ආවේ. ආයෙමත් හැරිලවත් නොබැලුවෙ මට තිබුණ හදිස්සියටනම් නෙවෙයි . ඇත්තමයි.

^ඒත් එක දෙයක් නම් මං හොඳට දන්නව. දැන් දැන් ඉඳහිටල අමාරුවෙන් හිනාවෙන මගෙ ජීවිතේ සතුටුම දවස්වලදි මේ ඔරලෝසුවත් මගෙ අතේ තියේවි. (අනිත් දවස්වලට හැමදාම පුරුද්ට වගේ මගෙ අත හිස්ම හිස්) සෙනඟ පිරුණු කෝච්චියකට බස් එකකට නගින්නම වුණාම මේ ඔරලෝසුවත් ඉක්මනටම ගලවල බෑග්එකේ ඇතුලෙම සාක්කුවකට දාල හරියටම තියෙනවද කියල සැක හැරලම දැනගන්න අතගාලත් බලාවි. (මම කොහෙත්ම නොහිතපු මොහොතක නැතිවුණ ඔයා වගේම මේ ඔරලෝසුවත් නැතිවෙයි කියල මට හුඟක් බයයි. ඇත්තටම මට හැමදාටම ළඟ තියාගන්න ඕනවුණ දේවල් නැතිකරගන්න මං දැන් බොහොම ලෝබයි.)

^පහුගිය විසිපස් වසක ගෙවුණු මගෙ ජීවිතේ සුන්දරම මතක ටික හරියටම දෙකට කපල තරාදියකට දැම්මොත් මේ ඔරලෝසුව තියෙන පැත්ත බාගෙකට වඩා ටිකක් බර වැඩියි.මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි. පාටයි හැඩයයි විතරමයි වෙනස්.