කෑ ගහන හිතේ ඝෝෂාව…

ඉපල්ව ඉරිතැලී ගිය ගම්දොරේ පොළොවට සේම අව්කාෂ්ටකයෙන් නැහැවෙන දූලි පිරි කොළඹ ගෙන්දගම් පොළොවටද වැහි අල්ලක දෙකක ආශිර්වාදය ලැබෙන්නට පටන් ගත්තාම පමණි. ඒත් සාරි අඳින මගෙ අලුත් රස්සාවටනම් පොඩිම පොඩි කරදරයක්. යාර හයක් පටලවගෙන එහෙට මෙහෙට දුවන එක තාම මට පුරුදු නෑ වැඩිය.

කෝමින් කෝම හරි ඔපීසියෙන් ටිකක් කළින් පැනගත්තා. බස් හෝල්ට් එකනම් ළඟම නිසා සිරි සිරි පොදේ මං ගේට්ටුවත් වහගෙනම බස් එකට ගොඩවෙනකම්ම බස් එක නවත්තගෙනම හිටියා. යාන්තම් ඒකත් හරි. කලබලෙන් පිඹගෙන ආපු බස් එකෙන් බැහැල දුවගෙන වගේ යනකොටම මෙන්න කෝච්චියත් ඇවිල්ලා. මොනව කරන්නද ඉතින් ? තව හිටියොත් යන්න රෑ වෙනවා. වැහි අඳුරත් එක්ක යන්න තිබුණු හදිසිය තව වැඩි වුණා. ඒ නිසාම තමයි මේ පොල්ගහවෙල කෝච්චියද කියල අහන ගමන්ම ටිකක් සැපට යන්න හිතාගෙන මං ඉස්සරහට ඇවිදගෙන ගියෙ. මෙන්න මෙයා යන්න ලෑස්තිය . හූහඬක් දානව. මං නතර වුණේ දෙවෙනි පංතියේ මැදිරියක් ළග. තව හිටියොත් මාව මෙහෙම මෙතනම දාල කෝච්චියත් යන්න යයි.

දඩිබිඩියෙ නැගල සෙනග පීරගෙන කෝම හරි තුන්වෙනි පංතියටම ආවා. පුදුමාකාර සෙනගක්. කොටු‍වෙන්ම මේම නම් මරදානෙන් තව වැඩි වෙයි. මේ යාර හය පටලවාගෙන තව ඉන්නට බැරිය. යාරයක් විතර එහායින් කවුරුන්දෝ බසින්නට සූදානම්ය. ආසන පෙරළියක් වගෙයි මං ඒක දැක්කෙ. කෝම වුණත් එයා බැස්ස.  ලෝබකමේ බැරිය. ඒත් දුර වැඩිය. කවුරු හරි වාඩිවෙයි. මං මගෙ හිත හදාගත්තා. හිරවෙන තෙරපෙන ගැහැණු පිරිමි අතර යාර හයේ වැදගත් පෙනුමට ඔන්න අහම්බෙන් වගේ මුල්තැන ආවා.  “මිස් වාඩිවෙනවද?” මොකටද බෑ කියන්නෙ මං සීට් එකේ වාඩි වුණා නෙවෙයි ඒකට පැන්නා.

ඉස්සරහ පෙම් යුවලක්. සියගණනක් හිරවෙන තෙරපෙන සෙනග අතර කොනටම වෙන්න වාඩිවෙලා හිටපු මේ දෙන්න එයාලගෙම ලෝකෙක. ඇය ඔහුගෙ බාහුවක් දෑතින්ම බදාගෙන.හරියට ළඟම ඉන්න කවුරු හරි ඇදල අරගනියි කියල බයට වගේ.

මට මතක් වුණේ ඔයාවමයි.  “මාත් එන්නද ඔයත් එක්ක කෝච්චියෙන් යන්න?” මෙහෙම ඇහුවෙ ඔයා. හිත පුරාම කැමති වුණත් ඒ කැමැත්ත හිත යටම හංගගෙන “ඔයාට පුඏවන්ද කෝච්චියේ යන්න?” මං ඔයාගෙන් ඇහුවා. ඒ EDEX බලල එන ගමන්. ( ඒ ස්ටිකර් දෙකයි  සීසන් තියෙන මට නොදන්නකමට ඔයා ගත්ත ටිකට් එකයි තාම මගෙ ළඟ පරෙස්සමට තියෙනවා.)

පස්සෙන් පහු මං ඔයාව කෝච්චියට නග්ගගත්තෙ බලෙන්ම වගේ. කෝම වුණත් මේ දෙන්න එකතුවෙලා හිත අස්සෙ ඉසියුම්ම තැන්වල හංගගෙන හිටපු ඔයා ගැන මගෙ මතක එකින් එක හාරවුස්සනවා. ඒත් මට දැනෙන්නෙ මගෙ හිත පහුරු ගානවා වගේ. දවසම මහන්සිවෙලා ලොකු පොත් , ෆයිල් අතර දුවපු ඇස්දෙක විඩාඅරින මොහොතෙ මෙන්න පෙම්වතාට යන්තමට ඇහැ පියවෙනවා.  ඒ නින්දට බාධා නොකරන මේ යුවතිය කඩාවැටෙන හිස උරහිසට බරකරල කවුඏවෙන් එපිට බලනවා.

ඩතු ඩුකු ඩකු ඩුකු ඩකස් ටකස්… කෝච්චිය අනවරත ගමනක . හෝගාන හුළං සද්දෙත් එක්ක එකතු වුණාම මහා ඝෝසාවක් විතරමයි. එකින් එක ඇහෙන සද්ද වෙන් කරල අඳුරගන්නත් බැරි තරම්. හරියටම මේ මොහොතෙ මගෙ හිතත් මේ වගේ. මහා ඝෝසාවක් විතරමයි. එකින් එක අඳුරගෙන වෙන්කරල පැත්තකින් පිළිවෙළට ගොඩගහන්න බැරි සිතුවිලි ජාලයක් හිත අස්සෙ. දරාගන්නත් බැරි තරමයි. ගැඹුරු හුස්මත් එක්ක පපුව කීපවරක් පිම්බිලා පිම්බිලා අන්තිමට දරාගන්න බැරි වැඩි හරිය දිග සුසුමකින් පිටවෙලා එළියට ගියා.   

මේ ටික හැමදාම මේමයි. කෙලවර වෙන්නෙ ඇස් දිළිසවල බව දන්න නිසාමයි මම කවුළුවෙන් පිටත බලා ගත්තේ. තාම මහ වර්ෂාව ඇද වැටෙනවා. වහල දාපු වීදුරු ජනේලෙ තුනී මීදුම් පටලයක් එතිල. පසුකරන් යන හැමදේම ඡායාවන් වගේ බොඳවෙලා. ඇත්තටම ඒමද නැත්තම් මට පේන හැටිද ? මං හෙමිහිට අතගාලත් බැලුවා. (දැන් දැන් නිතරම මහ වරුසාවක් නැතත්   කවුළුවෙන් එපිට  මට පේන්නෙ බොඳවෙලා. )  

ඔන්න දැන් කෝච්චිය නතර වුණා . හිස්ම හිස් නිහැඬියාවක්. ඩකු ඩුකු සද්දෙ නෑ. හිරවුණු තෙරපුණු සෙනග නෑ. පෙම්යුවලත් බැහැල ගිහිල්ල. නිහැඬියාවත් එක්කම මෝදු වෙන රෑ අඳුර වැහි අඳුරත් එක්ක හාද වෙලා.  මගෙ හිතත් මොහොතකට ගොළු වුණා. මං හිමීට එබිකම් කරල බැලුවා. ම්හු…ඒ ගමන  මුකුත්ම පේන්න නෑ. රෑ අඳුරට එකතු වෙච්ච වැහි අඳුර  විතරමයි.

ආයෙමත් ඩකු ඩුකුව පටන් ගත්තා. හෝගාන සද්දෙත් එක්කම. කිසි හදිසියක් නෑ. මං වගේම දවසේ විඩාව නිවන කෝච්චිය. නැවතිල්ලේ සිතුවිල්ලේ ගමන ගොස් අන්තිමේදි ආයෙමත් නැවතුණා. මං බැහැගත්තා. ආයෙමත් යාර හය කොනකින් උස්සගෙන හැල්මෙ යන ගමන. මොහොතකට ඔයා හිත අස්සෙ හිටියෙ නෑ. බස් එකේ නැගල මං ගෙදර ආවා. වැහි අඳුරත් එක්ක කැලතුණු රෑ අඳුර පිරැණු අදවගේ දවසක හිතම මේ වගේ කළුවර වුණ බව මං මටම කියාගත්තා.

කාෂ්ටකේට ඉර පායන කොළඹදිත් තුරුලතා සෙවන යටින් මං ඇවිදින ගම්මැද්දෙදිත් හැමවෙලේම ඔයාගෙ මතක මගෙ හිත ළඟ. මං මේ කෝච්චිය වගේ අනවරත ගමනක් .හැල්මෙ දුවනවා. මොහොතකට විඩා නිවනවා. ආයෙමත් දුවනවා.      

හැරයන්නට ඉඩ දුන්නාම පමණි......

“ඇතැම් විට ජීවිතයේ අපට කළ හැකි ප්‍රේමණියම පරිත්‍යාගය හැරදමා යන්නට ඉඩ ලබා දීමය.”

ජීවිතය යනු මහා පුදුමාකාර දෙයකි. ඹව් ඔබේ ජීවිතයේ බොහෝ වාරයක් මේ වචන දෙක තුන ඔබ අසා ඇත. එහෙත් ‍ජීවිතය අත්විදින මොහොතක් පාසාම මට හැගෙනා දෙය ඔබට නොකියා මට බැරිය. සිතට නැගෙනා සිතිවිලි ක්ෂණයක් පාසා ජීවිතය පුදුමාකාර බව මට හැගෙයි. හැබැයි ඒ මේ ළගකදි සිටය.

සිතට නැගෙන බොහෝ දේ මා සංස්කරණය නොකරම කීවානම්  ඒ ඔබ සමග පමණමය. ඉදින් ජීවිතය පුදුමාකාර දෙයක් දැයි සිතන්නට නම් මට කාලයක් තිබුණේම නැත. අදටත් වෙනසක් නැතිව සෑම මොහොතකම මා යමක් සිතන්නේනම් ඒ සිතිවිල්ලෙහි ඔබ සිටියි. නුඔට කියන්නට ඇති බොහෝ දේ හුදු සිතිවිල්ලක්ම කර සිත යට හංගාගන්නට මා දැන් දනිමි. නුඔට කිසිදිනක ඒවා කියන්නට සිදු නොවන බවද මා දැන් දනිමි.

ඉදින් දැන් මම නුඔ ගැන සිතමින්ම ජීවිතයේ පුදුමාකාර බව අත්විදිමි. මා සිතා සිටියේ නුඔ මගේම පමණක්ය කියාය. නැත. එය එසේ සිදුවූයේ නැත. නූඔ මගේ වන බව දැන් කවුරුත් කියන්නේද නැත. ඉදින් ජීවිතයේ වරක් හිමිවන්නටම ගොස් අහිමිවූ නුඔ ගැන සිතමින් ජීවිතයේ පුදුමාකාරබව මම අත්විදිමි.

ඔව් මම නුඔට ප්‍රේම කරමි. බොහෝ සෙයින් ප්‍රේම කරමි. එහෙත් නුඔ පරිත්‍යාග කරන්නටනම් තුන් හිතකවත් තිබුනේම නැති බව ඉදුරාම කියමි. එහෙත් එය සැබෑවකි. මා නුඔට යන්නට ඉඩ හැරියෙමි. දහස් වර හඩමි. පසු තැවෙමි. සිතට නැගෙනා බොහෝ දේ දැන් කියන්නට කෙනෙක් නැත.

වරෙක මම පරෙස්සමට වචන ගලපමි. දහස්වර සිතමි. සීරැවට ගලපාගත් වචන හද බිතෙහි ලියා යළි යළිත් මකා දමමි. ඉරා දැමූ අතීතයකින් දැන් ඔබට ඵලක් නැත. යළිත් කියමි. මා නුඔව පරිත්‍යාග කළේ නම් නැත. හැර දමා යන්නට ඉඩ දුන්නාම පමණි. හඩමි වැළපෙමි. තැවෙමි. එපමණය.

අම්මා......

මේ කියන්නට යන්නේ මීට වසර විස්සකට පමණ පෙරාතුව සිටම හිතේ කැටිගැහුණ සිතිවිලි කීපයක් කාලයත් එක්කම වැඩුණු හැටි ගැනය.  පහුගියදින කීපයක් තිස්සේම බොහෝ දේ කියෙව්වෙමි. සිතට නැගෙනා දහසක් සිතිවිලි අතර කුමක් කියන්නේදැයි තෝර තෝරා පැත්‍තකින් තැබුවෙමි. කුමක් කියන්නටදැයි තවම පැහැදිලි නැති මුත් මම කියමි. සිතට නැගෙනා ඕනෑම දෙයක් කියන්නට අදිටන් කළෙමි.

මගේ අම්මා වසර විස්සක්ම දුෂ්කර ක්‍රියා කළාය. කීප වසක් නොව වසර විස්සක්මය.ඒ මගේ තාත්තා අවසන් හුස්ම හෙළු දින සිටය. සැබෑවකි. ඈ ඔබ කියවන බොහෝ කතාවල මෙන් බොහෝ දිළිදු ගැහැණියක නොවූවාය. එහෙත් කියමි. ඇය දුෂ්කර ක්‍රියා කළාය.

පියෙකුගේ රැකවරණ නොමැතිව ගැහැණු දරුවන් තිදෙනෙකුටම හදාවඩාගැනීම සැබැවින්ම දුෂ්කර ක්‍රියාවකි. ඔව් ඕ රජයේ රැකියාවක් කළ ‍‍ගෳ‍රවනීය ගැහැණියකි. එහෙත් ඈ ජීවිතයේ අපේ බර තනිව කරට ගත්තාය. මවකගේ මෙන්ම පියෙකුගේද යුතුකම් මැනවින් සැපිරුවාය.

දැන් ඇගේ ජීවිතයේ වසන්ත සමයයි. මහා වැසි සේම නියං සමයද අහවරයි. ඈ ජීවිතේ සැදෑ සමය විදින්නීය. ඒ දරු සතර දෙ‍නෙක්ම ලෝකයට දායාද කොට නැණ නුවණ පාදා නිසි මං කියා දීමේ නොනිමි ප්‍රීතියත් සමගය.

මෑත දිනයකදී මම නව රැකියාවකට ගියෙමි.  නම ගම පවුලේ විස්තර සියල්ල අසන ලදි. පුරුදු ලෙසටම මෙවරද කතාව එක තැනක නැවතිණි.  “පියා ජීවතුන් අතර නැත”. ඒ කරුණාවන්ත මිනිසාට පින් දෙමි.  ඔහු මා අපහසුවට පත් කළේ නැත. නමුදු ඔහු යමක් කීවේය. “නු‍‍‍‍ෙඕ අම්මා මහා ධෛර්යවන්ත ගැහැණියකි” ඔව් මම දනිමි. ඈ මහා ධෛර්යවන්ත ගැහැණියකි. ජීවන සටනේ නොපැරදුන ඉන්ද්‍රඛීලයකි.

කෑ ගසා කියන්නට අවැසිය. ඔව් සැබැවින්ම ඈ ආ ගමන සුන්දර නොවන්නට ඇත. ඈ අප වෙනුවෙන් බොහෝ දේ ඉවසන්නට ද ඇත.ගමන් මග කෙළවර ඈ පවා නොදුටු විසල් ලෝකයක් ඈ මා ඉදිරියේ මවා පෑවාය. සිහිනයක් කොට හීන් සැරේ දළු ලා වැඩුණු සිතුවිලි එකින් එක සෑබෑවක් කොට හැබැහින්ම දකින්නට මට දිරිය සවිය දුන්නාය. ඇදවැටුණු සැම මොහොතකම අත දුන්නී දිරි දුන්නී ඕය.

ඉදින් ඇගේ සවියෙන් ලෝකය දකින මා කියන බොහෝ දෑ දැන් ඈ අසා සිටින්නීය. හිමි හිමින් අඩී තියා වැටි වැටී ඇවිදින, හඩන, සිනාසෙන ළදැරියක  සුරතල් කරමින් සිනාසෙන මවක සේම සතුටින් මා වටා නැගුණු විසල් ලෝකය ගැන මා කියන ඇතැම් දේ විස්මයෙන් අසා සිටින්නීය. ඉද හිටක දවසක මා මහා දැනමුත්තියක යැයි සිතමින් ඔවදන්ද පතන්තීය.

එහෙත් කියමි. විසල් ලෝකය මත සීමා මායිම් සලකුණු කර දී ඈ මා උදෙසා තැනූ ලෝකය තුළ  මා කවරෙකු වුවද මේ උත්තම ගැහැණිය ඉදිරියේ මා උදක්ම සුහුඹුල්ලකි. ඇගෙන් ලද පන්නරය තුළින් ලෝකය බිදක් ස්පර්ශ කර බැළුවාම පමණි. ඈ නොවන්නට මේ ලියවිල්ල ලියන්නටද මට වරම් නොලැබෙන බවද සැබෑය.

“ ඔයා මැරෙයි කියල ඇත්තටම මට බය හිතුණා.” වරක මම කියමි. “ මා එසේ මියෙන්නේ නැත. මට 82ක් ආයුෂ ති‍යෙනවා.” ඈ කියන්නීය. සැනසුම් සුසුම් හෙළමි. සත්තකි. මා මියෙන තුරුද ඇගේ සෙවණේ හිදින්නට මට අවැසිය. මා වට කොට නැගුණු මහා තුගු පවුරේ හිමිකාරිය ඈය. ඒ තුළ මම සුරක්ෂිතව හිදිමි. සිතිවිල්ල පවා සුවදායකය. ඉදින් ඇගෙන් තොර ලෝකයක් ගැන සිතන්නටද නොහේ.

“අප වැනි දරුවන් ලබන්නට නුඹ බොහෝ පින් කර ඇතිවා විය යුතුය.” මා විහිළුවට මෙන් ඇයට කියමි. එසේ වුවද කිසිදු දිනක ඈ එයම පෙරලා අපට නොකීවාය. අපරිමිත ප්‍රේමයේ මිල නියම නොකළාය. කිසිදු ලෙසකින් අයිතිවාසිකම් නොකිවාය. ඈ වෙසෙසින් තනා දුන් ලෝකයේ රිසි සේ සරන්නට දී ඒ දෙස බලා හිද අප්‍රමාණව ප්‍රීති වන්නීය. 

කුවේනිගෙ හිත

විජය ගහපු 

ගල් පාරට

රිදුනෙ කුවේනිගෙ හිත

විජය විජේ වෙළා

 කුවේනි කමනි වෙලා

ආයෙ ආයෙමත් ඉපදිලා

කුවේනිගෙ හිත

 තාමත්........

විජයගෙ ගල් පාරට රිදෙනවා......

මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි......

^මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි. පැහැයෙන් හැඩයෙන් වෙනස් බව නම් සැබෑයි. ඒත් නොකියාම බෑ. මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි.

^කාලයක් තිස්සෙම හිත යට ගුලිකරන් විඳින විඳවන සිතුවිලි ගොන්නක්ම බෝස් ගාල හිත පුරා පත්තු වෙනකොට ඇහැට ආවෙ සතුටු කඳුලක්ද නැත්තම් හැම ‍මොහොතකම හිත මත්තට වාන් දාන කඳුළු තරංගයක්ද කියලවත් ඇත්තමයි මට හිතාගන්න බැරි වුණා. හරියටම ඒ මොහොතෙම තමයි ඕන එකක් කියල  Thankyou කියන ගමන්ම මෝදුවෙන කඳුළක් අමාරුවෙන් මං හංග ගත්‍‍තෙ.  

^බොහොම කාලෙකට ඉස්සර මේ විදියටම ඔතල බොහොම අමාරැවෙන් පරිස්සම් කරගෙන ආව පුංචිම පුංචි දිග තෑග්ගක් ඔයා මං අතේ තිබ්බ මට හොඳට මතකයි. (ඒ විනාඩි දහයෙන් කොළඹට එන ඔයාගෙ ඔරලෝසුවේ පොඩි කට්ට රවුමක්ම කැරකෙනකන් බලන් ඉඳල මගෙ ඉවසීමේ රතු සීමාව පනින්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි දුවගෙන ආපු ඔයාගෙ ඇස් දෙක තාරුකා දෙකක් වගේ දිළිසි දිළිසි අදටත් පුරුද්දට වගේ හිස්ම හිස් මගෙ අත දිහා බලන ගමන්).එදත් අද වගේම හොඳට හයියෙන් හොලවල "මොකක්ද මේ?" කියල මං ඔයාගෙන් ඇහුව මට හොඳට මතකයි. කොහොමටවත් ඔයා ඉස්සරහ දිගහරින තෑගි මල්ල දිහා බලන්න අකමැති වුණ ඔයාගෙ තෑග්ග කෝච්චියට (මං පයින් යන වේගෙන් දුවන) නැග්ග ගමන් ලිහල බලපු මට වැටහුණු, ඔයා වචනෙකින්වත් නොකියපු දාහක් දේවල් ආයෙමත් මතක්වෙයි කියන බයටමයි ‍පෙරැත්ත කරද්දිත් ලිහල බලන්න කියපු මේ පුංචි තෑග්ග කොහොමටවත් සෙනග පිරුණු ඒ පැසේජයේ දිග නාරින්න මං පරිස්සම් වුණේ.

^ඒත් අන්තිමට මට මේ තෑග්ග දිග අරින්නම වුණා. ඔයා වගේම කාගයක් මං ළඟින් හිටපු , මට ආදරේ කරපු ලොකුම ලොකු හිත් දෙකක අයිතිකාරියො දෙන්නෙක්ම මට සතුටු කරන්න වුණ නිසා (ඇත්තටම ඒ තමයි මට කරන්න ඉතිරිවෙලා තිබුණු එකම දේ). පුංචිම පුංචි හුරුබුහුටි ඔරලෝසුවක්....( හරියටම ඔයා හිතුව වගේම පුරුද්දට වගේ හැමදාම හිස් මගෙ අතට වැඩියෙන්ම වටින දේ).

^ඇස්වලට නැගුණු කඳුළු බිංදු දෙක බොරු හිනාවක අමාරුවෙන් දියකරල ඇත්තමයි මං ඒගොල්ලන්වත් රැවැට්ටුවා. ඒ තෑග්ගට මං ඕනවටත් වැඩියෙන් කැමති වුණ නිසා. හරියටම කිව්වොතින් මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේම නිසා. පාටයි හැඩයයි විතරමයි වෙනස්.....(ආහ්... තව පොඩ්ඩෙන් කියන්න අමතක වෙනවා (ඇත්තටම මං ඒක අමතක කළා) ඔයාගෙ කතාකරන ඇස් දෙක විතරමයි එතන අඩුවකට තිබුණෙ)

^ඔයා යන්න එපා අයියො.... මං ඔයාට අන්තිමට කියපු වචන ටික (හරියටම මේ වගේ ඇහුණෙ නැති වුණත් මට ඇත්තටම කියාගන්න ඕන වුණ දේ), මට ඇහෙද්දිමයි එදා ඔයා වගේම හිත ගලක් කරගෙන මං එතනින් ආවේ. ආයෙමත් හැරිලවත් නොබැලුවෙ මට තිබුණ හදිස්සියටනම් නෙවෙයි . ඇත්තමයි.

^ඒත් එක දෙයක් නම් මං හොඳට දන්නව. දැන් දැන් ඉඳහිටල අමාරුවෙන් හිනාවෙන මගෙ ජීවිතේ සතුටුම දවස්වලදි මේ ඔරලෝසුවත් මගෙ අතේ තියේවි. (අනිත් දවස්වලට හැමදාම පුරුද්ට වගේ මගෙ අත හිස්ම හිස්) සෙනඟ පිරුණු කෝච්චියකට බස් එකකට නගින්නම වුණාම මේ ඔරලෝසුවත් ඉක්මනටම ගලවල බෑග්එකේ ඇතුලෙම සාක්කුවකට දාල හරියටම තියෙනවද කියල සැක හැරලම දැනගන්න අතගාලත් බලාවි. (මම කොහෙත්ම නොහිතපු මොහොතක නැතිවුණ ඔයා වගේම මේ ඔරලෝසුවත් නැතිවෙයි කියල මට හුඟක් බයයි. ඇත්තටම මට හැමදාටම ළඟ තියාගන්න ඕනවුණ දේවල් නැතිකරගන්න මං දැන් බොහොම ලෝබයි.)

^පහුගිය විසිපස් වසක ගෙවුණු මගෙ ජීවිතේ සුන්දරම මතක ටික හරියටම දෙකට කපල තරාදියකට දැම්මොත් මේ ඔරලෝසුව තියෙන පැත්ත බාගෙකට වඩා ටිකක් බර වැඩියි.මේ ඔරලෝසුවත් ඒ ඔරලෝසුව වගේමයි. පාටයි හැඩයයි විතරමයි වෙනස්.